Waar ik zo nu en dan tegenaan loop is dat mijn kinderen in bepaalde perioden niet goed luisteren. Dit is een van de grootste ergernissen die ik heb in de opvoeding. Als ze niet luisteren als ik iets tegen ze zeg. Ik vind dat echt extreem irritant en vervelend. Vooral omdat als zij tegen mij praten ze altijd verwachten dat ik naar ze luister. En als ik dat niet doe. Dan krijg ik dat verwijt met regelmaat van hen. Ze zijn dan boos, uiten het verbaal of juist met hun gedrag. Ik weet inmiddels dat ik niet de enige ben die hier tegenaan loopt. Vandaag ook deze blog. Welke 3 dingen kan jij doen om ervoor te zorgen dat jouw kind beter naar jou gaat luisteren.
Welk voorbeeld geef jij zelf?
Wat doe jij als de kinderen tegen jou praten of iets aan jou vragen? Luister jij altijd naar jouw kinderen? Geef jij antwoord als ze een vraag stellen? Ben jij met al jouw aandacht bij het verhaal van jouw kind?
Als ik naar mezelf kijk dan weet ik dat er periodes zijn ik niet vol aandacht naar mijn kinderen luister. Vaak ben ik dan tijdens een gesprek met mijn gedachten ergens anders, ik hoor ze wel, maar luister niet echt. Doe dan veel andere dingen terwijl ze tegen mij aanpraten en geef gerust tussendoor antwoord op vragen die gesteld worden door mijn andere kids. Kortom, met regelmaat geef ik zelf niet het allerbeste voorbeeld. En laat dit dan ook net de periodes zijn dat mijn kinderen ook steeds minder goed naar mijn gaan luisteren. Tja, ik krijg dan echt een spiegel voorgehouden. Zodra ik mij dit besef en besluit het anders aan te pakken, ervaar ik dat ook hun gedrag veranderd. Want wanneer ik beter ga luisteren naar hen, dan luisteren zij ook weer beter naar mij.
Kortom, als jij wilt dat jouw kind beter naar jou gaat luisteren, kijk eens naar je eigen gedrag! En wees eerlijk naar jezelf welk voorbeeld jij bent voor jouw kinderen.
Vanaf welke afstand praat jij tegen je kind?
Hoe groter de afstand tot jouw kind, hoe groter de kans is dat jij niet gehoord wordt. Dat kan doordat er heel veel ruis is, waardoor ze je letterlijk niet (goed) kunnen horen. Maar het kan ook zijn dat jouw kind zo opgaat in zijn eigen wereld, eigen gedachten of in hetgeen waar het mee bezig is. Dat het niet openstaat voor wat jij te zeggen hebt.
In het verleden heb ik als groepswerker gewerkt op een leefgroep met dove- en slechthorende kinderen. Eén van de eerste lessen die ik daar leerde is dat het ten alle tijden nodig is dat je naar het kind toegaat om contact te maken. Je zal zeggen: “dat is logisch, want ze moeten de gebaren kunnen zien”. En natuurlijk is dit heel logisch. Maar deze les is mij zo goed bijgebleven dat ik hem nog steeds inzet. Ook bij mijn eigen kinderen. Wanneer ik ervaar dat mijn kinderen niet naar mij luisteren dan verklein ik de afstand. Dit betekent vaak dat ik letterlijk voor ze moet gaan staan en moet zorgen dat ik bij hen in beeld heb.
Zorgen dat je bij je kind in beeld ben kan door het roepen van de naam als je vlak in de buurt staat of juist even lichamelijk contact te maken door een hand op de schouder te leggen. Je kan ook vragen om het maken van oogcontact. Echter niet alle kinderen vinden (langdurig) oogcontact maken prettig. Dit heeft te maken met het feit dat kinderen heel veel prikkels binnen kunnen krijgen door naar jou te kijken. Ze zijn dan juist afgeleid van hetgeen je zegt. En laat dat nu net niet de bedoeling zijn. Als je kind weet dat jij in de buurt bent en iets wilt zeggen dan heb je meer kans dat jouw boodschap overkomt.
Hoe authentiek ben jij?
Als je wilt dat jouw kinderen hetgeen wat jij zegt serieus neemt en dat ze er ook naar gaan luisteren. Dan is het belangrijk dat hetgeen wat jij vertelt, dus de woorden die uit jouw mond komen, overeenkomen met jouw lichaamstaal en mimiek. Want als deze niet met elkaar overeenkomen dan zend jij verschillende boodschappen uit.
Mijn eigen ervaring is dat kinderen meer gericht zijn op lichaamstaal en mimiek dan op het gesproken woord. Hetgeen jij zegt heeft dus minder invloed dan wat jij met jouw houding laat weten. Stel dat jij met woorden zegt dat hetgeen jouw kind heeft gedaan echt niet had gemogen. Maar ergens vind je het eigenlijk best grappig wat jouw kind heeft gedaan en je moet er in jezelf om lachen. Dan kan het zomaar zijn dat jij jouw gezicht niet in de plooi kan houden. En al lukt het misschien met je mond nog wel, maar je ogen zijn toch al lastiger. In dit geval zend je dus verschillende signalen uit. En wees dus niet verbaasd als jouw kind nu net het signaal van jouw gezicht oppikt. Met als gevolg dat hij of zij de volgende keer het gewoon nog een keer kan doen.
Kortom, wees je bewust van jezelf!
Heb je nog vragen na het lezen van deze blog? Stuur mij gerust een bericht en ik beantwoord hem graag.
Reactie plaatsen
Reacties